“Overleden kinderen mag je niet doodzwijgen”
Isolde: “Wereldlichtjesdag ontstond in 1997 in de V.S. en kreeg snel navolging over de hele wereld. In elk land wordt het moment op de tweede zondag van december om 18.30 uur lokale tijd georganiseerd. Door het tijdsverschil gaan de aangestoken kaarsjes symbolisch de hele wereld rond om doodgeboren en overleden kinderen te herdenken. In Aalst organiseren wij dit samen met de stad sinds 2015.3
“Oorspronkelijk was het vooral een moment ter nagedachtenis van doodgeboren kinderen”, vult zus Soetkin aan. “Zij worden nog te vaak doodgezwegen. Na een miskraam moet je veel te snel terug naar het gewone leven, zonder de individualiteit van het kindje te erkennen. Wij interpreteren Wereldlichtjesdag wel breder. Want een kind is een kind, ongeacht de omstandigheden waarin het is gestorven. En er zijn zoveel mensen die zoeken naar een manier om uiting te geven aan zo’n trieste gebeurtenis.”
De zussen spreken helaas uit ervaring. In 2015 maaide een jonge chauffeur de enige dochter een kleindochter van Soetkin van het voetpad. Hij onder invloed na een avondje stappen, zij op weg naar een familiefeest. Johanna en Axelle overleefden de klap niet, de rest van de familie zag het drama gebeuren. Soetkin: “De familie bleef achter met een collectief trauma, op zoek naar manieren om het verdriet te verwerken.
En alsof het zo moest zijn, zag ik enkele maanden later een artikel over Wereldlichtjesdag. Ik belde meteen mijn zus.” Isolde vult aan: “Ik zette alles op alles om samen met de stad datzelfde jaar nog de eerste Wereldlichtjesdag in Aalst te organiseren. Voor mij was dat ook een onderdeel van mijn rouwproces. Ik kon Johanna en Axelle niet terugbrengen, maar ik kon op deze manier ons Soetje troost bieden.”
Soetkin is zichtbaar dankbaar voor het initiatief van haar zus: “Isolde beseft niet hoeveel ze voor mij heeft gedaan. Zonder haar had ik nooit zoveel kracht kunnen opbouwen. Ik sta er nog steeds van te kijken hoe ze het zo snel voor elkaar heeft gekregen. Zij leverde al het werk, wij hoefden er enkel te zijn met ons verdriet. Het resultaat? Sinds 2015 mogen we op Wereldlichtjesdag steeds meer mensen verwelkomen. Sommigen hebben zelf een kind verloren, anderen willen steun betuigen. Iedereen is welkom om een kaarsje aan te steken, te luisteren naar teksten, of zelf een briefje te schrijven.”
"Op Wereldlichtjesdag hoeft niemand zijn emoties af te remmen”
Soetkin: “We hebben elkaar dan niet zo veel te vertellen, want we kennen elkaar niet, maar we zijn er voor hetzelfde doel en dat smeedt een band. We laten elkaar weten dat we er niet alleen voor staan en dat we ook gedurende het jaar aan elkaar denken. Een moment waarop we vrijuit onze overleden kinderen mogen herdenken zonder dat iemand zegt: “Het is al zo lang geleden, laat het los.” Het is óns moment, zuiver en basic, dat ons toelaat om sterk te staan voor de vrolijke feestdagen die eraan komen. Een traan laten mag, een glimlach ook. Wereldlichtjesdag is een moment waarop niemand zijn emoties hoeft af te remmen. We zijn vooral blij dat we daarin het verschil kunnen maken.”
Isolde vindt dat broodnodig: “Onze maatschappij heeft al een hele weg afgelegd, maar praten over verdriet en verlies blijft voor velen een taboe. Het is ook niet evident om het gesprek aan te gaan met iemand die een kind is verloren. We kunnen enkel de raad geven om er niet bang voor te zijn. Want belangrijker dan de juiste woorden te spreken, is het om oprecht te luisteren. Er gewoon zijn voor iemand die rouwt en de naam van die sterretjes en engeltjes af en toe te vernoemen, is meer dan voldoende.”
