Eerste film van K3
Terwijl een aangenaam lentezonnetje van katoen geeft, wandelt Trees ons breed glimlachend tegemoet met een volgeladen kruiwagen. Even later staat er een gedekt picknicktafeltje klaar met chips, bubbels, appelsap en thee. Het is een smuljungle, of het is het niet natuurlijk. Maar de toon is in elk geval wel
gezet, gastvrijheid staat hier centraal.
Trees, goeie naam voor iemand die bomen aanplant, heeft al vele paadjes bewandeld. De theaterwereld is haar niet onbekend, voor tv producete ze de eerste film van K3, met Rudy Vranckx werkte ze aan documentaires, ze volgde architectuur en had zelfs even een eigen kunstgalerij. Maar de klik om opnieuw totaal iets anders te doen, volgde drie jaar geleden, in volle lockdownperiode.
We vinden altijd wel iets om een feestje te geven
Het roer omgegooid
“Ik werkte voor een bedrijf gespecialiseerd in artificiële intelligentie, toen ik begon te beseffen hoe vervuilend die sector is. Net op dat moment pleegde mijn schoonbroer zelfmoord. Ik besloot toen om het roer volledig om te gooien en me op ecologie te richten. Ik volgde een opleiding ‘tuindesign’ en toen werd me duidelijk hoe on-ecologisch het er daar óók aan toe gaat. Ik wilde nochtans iets waardevols nalaten voor de volgende generaties en speelde met de droom om een voedselbos aan te planten. Tijdens mijn opleiding liet iemand de naam Bart Backaert vallen, van de Groendienst in Aalst. Ik woon in Rotselaar en kende Bart niet, maar ik nam contact op met hem en legde mijn plan voor. Twee weken later nam hij me mee op pad in Aalst.”
“’Wat denk je hier van?’, zei Bart. We stonden op dit braakliggend stuk terrein. Hier zou het gebeuren. Ik richtte de ngo ‘bARK. today’ op, schreef een visienota om goedkeuring van de stad te krijgen en startte een crowdfundingscampagne op om aan centen te geraken. Ik kreeg steun van Bond Beter Leefmilieu en ook Netwerk Aalst en hogeschool Odisee sprongen mee op de kar. Samen met enkele volgelingen van het eerste uur ben ik gaan flyeren in alle bussen om ons voedselbos te promoten. Buurtbewoonster Sandra, we noemen haar niet voor niets ‘La Mama’, zorgde voor het laatste duwtje om alles financieel rond te krijgen.”
Ik wilde iets waardevols nalaten voor de volgende generaties en speelde met het idee om een voedselbos aan te planten
Meer dan een voedseltuin
Elke stad zou een Bart Backaert moeten hebben, maar dat ene exemplaar woont gelukkig in Aalst. “Het voorstel van Trees om een pop-up voedselbos te maken, interesseerde me niet”, vertelt Bart. “Ik wilde iets blijvends. Op dit terrein stond het vorige gebouw van het woonzorgcentrum. De ondergrond bevat heel veel steenpuin en is dus alles behalve ideaal voor een voedselbos.
Dan kun je het hele gebied gaan afgraven, maar dat wilde ik niet. We kozen ervoor om de grond te bemesten met groenafval en de natuur het werk te laten doen. De natuur herstelt zich altijd. Vorig jaar werden er fruitbomen aangeplant en we zaaiden het hele gebied in als bloemenweide.”
“Dat we hier mogen werken, dat is eigenlijk uniek”, zegt Trees. “Maar dit gebied is méér dan een voedseltuin. Dit is ook een ontmoetingsplek, er is altijd koffie en iets om te eten. We hanteren een holistische aanpak waarin mens, ecologie en cultuur centraal staan. Tweewekelijks komen we op zondag naar hier, zonder verplichtingen. De ene wiedt onkruid, de andere komt voor een babbel, sommige mensen komen spontaan bruikbare planten aanbieden… alles groeit organisch. Hier wordt ook kennis doorgegeven. We betrekken de bewoners van het woonzorgcentrum en trachten de mensen dit hun isolement te halen. En we organiseren events, telkens met een andere insteek. Iedereen is hier welkom met zijn ideeën. We verzinnen altijd wel iets om een feestje te geven (lacht). Maar het slaat aan. We tellen al meer dan 400 volgers op Facebook.”
Gekend tot in Barcelona
Een goeie PR, naambekendheid krijgen, daar valt of staat alles mee. En in dat opzicht zit het goed, met mensen als Sandra en Sieglinde Heymans in je team. Sieglinde snelt naar elke fietser, elke wandelaar en deelt badges uit. De originele badges zijn van papier en bevatten bloemzaad, je kunt ze dus planten. Aan overredingskracht ontbreekt het Sieglinde niet. Enkele passanten krijgen ook een drankje toegestopt en besluiten blij verrast dat ze eens zullen terugkeren. “Ik ben troubadour en kunstenares”, zegt Sieglinde. “Ik zing en vertel verhalen. Ik woon in een tiny house, een minihuisje op wieltjes en zoek daarvoor een stek in Aalst. Ik wil terug hier komen wonen. Te weinig Aalstenaars beseffen niet wat voor magische groene plekken deze stad heeft. Op veel plaatsen wordt over Aalst gesproken als voorbeeld, met de visie van Bart als uithangbord. Zelfs tot in Barcelona!”
En dat is niet gelogen. In maart reisde Sieglinde samen met Trees af naar Barcelona, naar het ‘Edible Cities’-congres, een project gefinancierd voor de Europese Commissie dat inzet op sociale, veerkrachtigere en duurzame steden. Daar ontving Trees de prijs van de meest innovatieve individuele
actie (lokale held) voor haar verdienste aan de Smuljungle. Een fraaie bekroning voor haar en ook voor onze stad, voor een jong project waarvan later iedereen letterlijk de vruchten mag plukken.
