Highway to hell
Bert is sportleerkracht in basisschool De Nieuwe Arend (Binnenstraat) en basisschool De Wereldboom (Denderleeuw). Eind april zakte hij na een 8 maanden lange intensieve voorbereiding onder begeleiding van Runner’s Lab af naar Marokko voor de zwaarste voettocht ter wereld.
Het werd een aanloopperiode zonder alcohol, zorgvuldig afwegen van alles wat hij at tot heel wat hittetrainingen. Dat was ook nodig, want tijdens de trail werd een piek gemeten van maar liefst 64 °C. Bert trainde in een zelf gefabriceerde hittecabine, spendeerde uren in warmwaterbaden en een infraroodsauna en dronk wekenlang enkel warme dranken.
De deelname aan de trail koppelde Bert aan het goede doel. Hij haalde maar liefst 3 016 EUR op voor vzw KOK, een vereniging die zich inzet voor kinderkankerpatiënten.
Hoe werkt de Marathon des Sables?
Bert: “Om aan de wedstrijd deel te nemen, betaal je 3 870 EUR. We zijn met 1 085 deelnemers gestart, waaronder 40 Belgen. 775 lopers haalden de finish. Ik finishte als 324ste en daar ben ik trots op. In principe kan iedereen zich inschrijven. De Marathon des Sables is een wedstrijd van selfmanagement waarbij je jouw eigen parameters in de gaten moet houden. Ik bereidde mijn race voor van checkpoint naar checkpoint, wist perfect hoeveel water ik per uur moest drinken en hoeveel zout ik moest innemen zodat ik zeker niet uitgedroogd zou geraken. Om je voor te bereiden, krijgt iedereen een kompas en roadbook met etappes, afstanden, coördinaten, controleposten, hoogtemeters… Fysiek is in deze wedstrijd belangrijk, maar ik ben ervan overtuigd dat het mentale nog doorslaggevender is. Er waren lopers bij met de meest kapotte voeten die ik ooit heb gezien, die toch de finish hebben gehaald.”
Hoe was de start van de wedstrijd?
Bert: “Een kippenvelmoment… Iedereen zingt net voor de start het nummer ‘Highway to Hell’ van AC/DC. Fenomenaal. Maar het mooiste moment blijft toch het finishen. Van ver zie je een hele troep mensen staan die je de streep over trekken. Eens daar krijg je de verdiende medaille aan. Ik krijg nog kippenvel als ik erover vertel.”
48 minuten deed ik over 1 kilometer, de zwaarste van mijn leven
Wat neem je mee onder de baan?
Bert: “Bitter weinig. Een slaapzak, matje, extra kousen en een selfiestick van 324 gram (lacht). Ook het eten voor de volledige run hadden we bij: notenbars met chocolade, bananenchips, energierepen, gevriesdroogde maaltijden van zalm met pasta en puree met gehakt, enkele Haribo snoepjes en 4 bierworstjes. Het komt op elke 100 gram bagage aan. Ik leerde op het thuisfront lopen met een gevulde rugzak, de boeken van Sandra Bekkari hebben heel wat kilometers met me afgelegd. Om te slapen voorziet de organisatie tenten met Marokkaans tapijt en water met een gerantsoeneerde hoeveelheid per controlepost. Verder is er heel wat medisch personeel zoals verpleegkundigen, chirurgen en cardiologen. Zij doen er alles aan om elke loper de finishlijn te doen bereiken. Fysiek heb ik geen problemen gehad, buiten 5 blaren. Sowieso zou ik blijven doorgaan, ik moest en zou de trail uitlopen.”
Wat was het zwaarste moment?
Bert: “Bij de etappe van 90 km had ik het na 21 uren lopen gehad. Ik had nood aan rust. Die dag deed ik 48 min over één kilometer, de zwaarste kilometer van mijn leven. Een gouden tip voor wie deze trail ooit zou willen lopen is de voorbereiding. De Marathon des Sables telt enorme afstanden en is een aanslag op je lichaam. Enkel door een goede voorbereiding is het haalbaar. En voor de kamelen blijven (lacht). Halen de kamelen die de run afsluiten je in, dan word je gediskwalificeerd. Dit jaar liep een meisje van 16 jaar de trail met haar vader, mooi om zien. Mocht één van mijn dochters de Marathon des Sables ooit willen lopen, dan ga ik graag nog eens met hen mee. Maar voorlopig zien ze me niet meer terug in Marokko (lacht).”
