“Zestig jaar geleden startte de Academie voor Beeldende Kunsten in ’t Gasthuys, nu het stedelijk museum. Een dikke 25 jaar geleden verhuisden we naar de Capucienenlaan, naar het gebouw waar tot dan het zwembad was gevestigd. De zwemkom zit er trouwens nog steeds en doet dienst als klaslokaal”, steekt Els van wal zodra we binnenkomen. Wouter vult meteen aan: “Nu ademt het gebouw kunst, het is een heel inspirerende omgeving voor de 1 100 leerlingen in het deeltijds en de 300 scholieren uit het secundair onderwijs. In theorie mogen we dan wel twee aparte instellingen zijn, maar in de praktijk kun je dit niet realiseren zonder samenwerking. We gebruiken dezelfde lokalen en materialen, we doen dezelfde investeringen.”
Anders zijn is hier geen breekpunt
Geen woorden maar beelden
“Ook bij de leerlingen is de lijn tussen KSO en DKO vaag”, gaat Els verder. “Leerlingen in het secundair onderwijs volgen buiten de uren in het deeltijds kunstonderwijs een extra opleiding om hun creativiteit kwijt te kunnen of hun kennis bij te spijkeren. Andere leerlingen worden later leerkracht. En omgekeerd zijn sommige leerkrachten ook leerling in een andere richting. Ik volgde zelf ook jarenlang les zuiver uit interesse toen ik al directeur was.”
“Ik ben dan weer een kind van het secundair kunstonderwijs”, pikt Wouter in. “Met mijn dyslexie was de overstap naar het kunstonderwijs als tiener echt een vorm van thuiskomen. Wat ik in woorden niet op papier kreeg, lukte in beeldtaal wel. Dat gevoel van aansluiting vinden herken je bij veel van onze leerlingen. Ze kiezen dan ook bewust voor een opleiding in het Kunstsecundair Onderwijs. Anders zijn is hier geen breekpunt, integendeel.
Persoonlijke ontwikkeling van de leerlingen staat hier centraal, daarom houden we de klassen ook bewust klein. Elke leerling krijgt zijn eigen traject, met respect voor de aanwezige vaardigheden én voor de zware rugzak waarmee sommigen hier toekomen.”
Iedereen lijkt hier even oud
Els knikt. “In de academie bestaan geen hokjes. Of je hier nu op school zit, kunstenaar bent of een hobby komt beoefenen: iedereen leert hier van elkaar, respecteert en inspireert elkaar. Hier kan een 80-jarige naast een tiener in de klas zitten. En dat marcheert. Een leerling zei onlangs dat iedereen hier even oud lijkt, en dat vat het mooi samen. Hun afgewerkte kunstwerken hangen naast elkaar zonder onderscheid te maken tussen beginners en gevorderden, scholier of recreant.”
Nood aan traagheid
De academie werd de voorbije jaren uitgebreid met een nieuwbouw, voorzien van alle faciliteiten zoals computers en donkere kamers voor fotografie, een studio voor geluidsopnames en een black box voor optredens. Extra lokalen waren hoognodig om alle leerlingen een plek te kunnen geven, want de academie is populair tot ver buiten Aalst: de leerlingenaantallen breken records, zowel in het secundair als in het deeltijds onderwijs.
Een tachtigjarige naast een tiener in de klas, dat marcheert
In het Deeltijds Kunstonderwijs verwelkomen ze de laatste jaren ook steeds meer werkende volwassenen, terwijl het vroeger eerder een plek voor kinderen, jongeren en senioren was. Els en Wouter hebben daar zo hun eigen verklaring voor: “Er is nood aan traagheid in deze wereld van scrollen en swipen. Hier leren mensen in de eerste plaats tijd maken en tijd némen. Creatief bezig zijn is eigenlijk yoga voor je geest: even geen vluchtige en snelle beelden, maar de traagheid van het ontwerpproces. Dat kun je uiteraard ook in je eentje thuis, maar de atelieromgeving werkt duidelijk tegelijk rustgevend én inspirerend. En wie de smaak te pakken krijgt, wil er blijven. Wie start aan een opleiding bij het deeltijds kunstonderwijs, vindt een opleiding van zeven jaar enorm lang. Maar wie op het punt staat om af te studeren, komt vaak vragen of ze het laatste jaar niet mogen over doen. Als dat geen reclame is voor de academie!”
