Trekkend van een sigaretje tuurt René naar buiten uit het raam van zijn 38 meter lange woonboot, de ‘Fuji Yama’. Aan wal staat zijn beschilderde Citroën 2CV ‘Fourgonnette’, een opvallende oldtimer uit 1961. “Buiten Aalst geraak ik niet meer met dat ottoken. Als er al genoeg naft in zit”, lacht René. “Ik woon nu ongeveer 5 maanden in mijn boot, maar ik kocht hem al in 2010. Ik kende toen even veel van schepen als jij. Ik voer mee met de laatste eigenaar, zijn vracht was een lading graan. Het schip is genoemd naar de legendarische Japanse berg, een vulkaan. Ik was 47 jaar pompier en werkte ook jarenlang voor bronsgieter Jo Van Geert, die naam was dus op mijn lijf geschreven. Maar zonder de hulp van mijn zoon Pieter en van Martijn Bras kon ik dit nooit verwezenlijken.”
“Dit wereldrecord bestond nog niet”
Ne peiremeilen
Er speelt stemmige muziek in de kajuit, die lekker warm wordt gehouden door een kacheltje. Tussen de schilderwerken aan de muur spotten we een kader van de Draeckenieren, want René werd vorig jaar benoemd tot ere-Draeckenier. “Een hele eer”, zegt René. Terwijl de wereld ’s ochtends zijn zotte zorgen herneemt, mag de gepensioneerde brandweerman het leven vanuit zijn boot rustig zien voorbijglijden. Aan de ene kant Jan De Nul, aan de overzijde het Wijngaardveld en het drukke viaduct met aan de voet daarvan, jawel, rotonde ‘Het Neusje’. “Ik geniet van de natuur hier. Soms zie ik hier aalscholvers die vissen opduiken. IJsvogels ook. En wat verder dat verkeer, precies ne peiremeilen vanaf 6 uur ’s ochtends.”
100 kilo cuberdons
Lang geleden was René lid van de legendarische carnavalsgroep ‘De Brikaljongs’, maar de jongste decennia gaat hij solo. De laatste jaren gebeurt dat in het teken van de rode neusjes. “De eerste keer had ik 100 kg cuberdons (neuzekes) gekocht. Ik wilde ze verkopen ten voordele van Mensen Helpen Mensen van Kamiel Sergant. Maar ik bleef met 87 kg zitten. (lacht) Toch wilde ik de Britse ‘Red Nose Day’, een inzamelactie voor hulpbehoevenden, ook naar hier doortrekken. Dan nam ik verschillende initiatieven, zoals een fietstocht die overeenkwam met de afstand naar Compostela. De laatste kilometers deed ik in de Cimorné en ik koppelde er een wedstrijdje aan. De winnaar kreeg een bronzen beeldje dat ik gemaakt had. Andere keren verkocht ik bijvoorbeeld rode neusjes aan één euro. Dat leverde eens 500, 600, 800 euro op voor de organisatie van Kamiel…”
Volgend jaar beter
“Dit jaar had ik iets anders in gedachten: ik wilde een wereldrecord vestigen door zoveel mogelijk mensen een selfie te laten nemen met een rode neus. Het mocht zelfs een geschilderde neus zijn. De foto moest op Instagram gezet worden met de tag ‘Reneisken’. Ik zou weer één beeldje verloten onder de deelnemers, maar vroeg me wel af hoe ik dat zou doen. 5 000? 10 000? 20 000 deelnemers? Ik had geen gedacht. Uiteindelijk waren het er maar drie (lacht luid). Maar ik heb wél het wereldrecord. Dat bestond immers nog niet. Ik doe alvast een oproep: volgend jaar doen we beter!”
