‘De sexblokken’. Voilà, ’t woord is eruit. Een weinig flatterende bijnaam voor de appartementen waar, volgens de overlevering, geen gordijntjes voor de ramen hingen in de beginperiode. En je bijgevolg mensen kon zien frieten bakken voor het raam. Of wat anders. Soit. Dat was vroeger, het oudste appartement dateert uit 1971. In 2015 kreeg de buurt een make-over naar een ontwerp van de Aalsterse architecten Pascal François en Luc Coen. Vier appartementen pronken vandaag in stijlvol zwart en dragen blitse kleuraccenten. Er kwam een speeltuin, ondergrondse afvalcontainers en meer groen en om de hoek kun je verdwalen en ravotten in het fraai aangelegde Rozekensbos.
Zoeken naar een match
Maar toch is het, hoewel de naam anders doet vermoeden, niet allemaal rozengeur en maneschijn op Ten Rozen. Met het project 'Burenmatcher’ wil de stad daar wat aan doen. Mensen met wensen en noden samenbrengen. Boodschappen doen voor iemand die niet goed te been is. Een potje meekoken voor iemand die daar niet toe in staat is. Of even op de kat letten terwijl jij weg bent… Zorgen voor meer samenhang, dat is de doelstelling.
De Burenmatcher richt zich niet enkel op bewoners van de blokken zelf. Ook de buren van het Woonzorgcentrum Ten Rozen en van BuSo Levensvreugde werden uitgenodigd. Onder een stralende zon kon iedereen zich die vrijdag verwennen met gratis ijsjes, wafels, dranken en frietjes. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een fijne namiddag van te maken.
De leerlingen van BuSO Levensvreugde waren als eerste op het appel. Leerkrachten Greet en Jana zijn benieuwd naar de mogelijke wisselwerking met de buurt. “Wij zijn altijd op zoek naar een invulling voor onze projecten op verplaatsing,” zegt Greet. “En deze verplaatsing is echt vlakbij. Misschien kunnen we wel iets betekenen voor de buurt. We denken nog na waarmee we van nut kunnen zijn. Water geven aan de volkstuintjes van de bewoners? Het is zomaar een idee dat nu in me opkomt…”
Ook de bewoners van het Woonzorgcentrum genieten van de zomerzon en laten zich de wafels en ijsjes smaken. Marcel (79) is één van hen. Hij woonde 25 jaar in de blokken, tot in 1985. En dat hij er graag gezien was, knikt zijn vrouw Nelly. “Toen zaten we al eens samen in de kantine, maar die is er niet meer”, zegt Marcel. “En ook de kermis was hier telkens de moeite waard.” Marcel is één van de senioren die zich met een rolstoel verplaatst. “Wij komen graag buiten met onze bewoners,” zegt een begeleidster. “Maar misschien vinden ze hier ook een match met een buur die eens graag met hen wandelt of winkelt.”
Veel engagement Één van die buurtbewoners is Kim. Al is dat niet voor lang meer. Kim heeft elders in de stad een huis gevonden en is daar blij om. “Ik heb hier 7 jaar gewoond en heb me nooit echt thuis gevoeld”, zegt ze. “Waar veel mensen samenwonen heb je nu eenmaal veel verschillende karakters. Van opleiding ben ik orthopedagoge, ik werkte een tijd in het woonzorgcentrum. Zorg dragen voor anderen zit in mijn bloed. Daarom juich ik dit project toe en denk ik eraan om mezelf op te geven om te helpen. Ik geef dat zorgzame door aan mijn drie kinderen. Wat ik in ruil verwacht? Misschien dat de bewoners het hier wat proper houden (lacht). Ja, zwerfvuil is een probleem. Een beetje respect voor mekaar, dat mag wel.”
“Aan de bushalte, dààr geraken de mensen met mekaar in gesprek”
Dylan, in de carnavalswereld gekend als ‘Prins Tattoo’, laat zijn drone boven de wijk snorren. De sociaal geëngageerde jongeman komt zich opgeven als vrijwilliger. “Ik woon in het Horebekeveld bij mijn ouders,” zegt Dylan. “Ik zorg voor mijn zieke papa. Zelf heb ik ook een beperking. Die liep ik op na een ernstige ziekte toen ik twee maanden oud was. Ik werkte al in het woonzorgcentrum als vrijwilliger en kom hier ook eens kijken wat ik voor de mensen kan betekenen. Ik ben zot van honden, wil eens gaan wandelen, boodschappen doen… noem maar op.”
Tot slot schuiven we aan tafel bij een aantal buurtbewoners, waar Anja het woord voert. Zij toont zich een tevreden bewoner. “Ik woon hier nu een jaar. Mijn eerste vluchtige contacten legde ik in de hal, op de parking, aan de containers… maar vooral aan de bushalte. Dààr, wachtend op de bus, geraken de mensen echt met mekaar in gesprek. Zelf woon ik op het gelijkvloers. Als er iets is mag iedereen komen aanbellen. Er zijn hier bijvoorbeeld veel oudere mensen met mobiliteitsproblemen. Die help ik graag. En achteraf kunnen we een tas koffie drinken.
Casa del Mundo op Ten Rozen?
Ook naar onze ontmoetingsruimte ‘De Klaproos’
zak ik geregeld af”, gaat Anja verder. “Daar kunnen we eens terecht voor een pannenkoek
of een karaoke… De mensen van de Vierdewereldgroep doen hier goed werk. Het enige wat spijtig is, is dat we andere culturen zo moeilijk kunnen bereiken. Wellicht is de drempel voor hen nog iets te hoog, misschien door de taal. Daarom zou een festival als Casa del Mundo beter naar hier verhuizen. Eten en muziek brengt mensen samen. Er zijn hier zoveel nationaliteiten. Dat is misschien een tip voor de stad?”
Het project Burenmatcher kwam tot stand dankzij het project I2I (From Isolation to Inclusion).
